_huliganstvo-kao-pojava-i-huligani-kao-obicni-mladi-ljudi.jpg "Huliganstvo kao pojava i huligani kao obični mladi ljudi")
Huliganstvo je nastao kao termin koji opisuje ponašanje koje krši pravila društvenih normi, bon-tona i zakona, ili možemo reći da je huliganizam predstavlja opšte destruktivno ponašanje. Sam termin huliganstva dolazi po irskog prezimenu Hooligan (slično i Houlihan), a pojavio se u Velikoj Britaniji krajem 19. veka, i opisuje devijantno ponašanje i način življenja uličnih bandi i pojedinaca koji su ih sačinjavali. Takođe danas taj termin je opšte prihvaćen i opisuje ponašanje kod pojedinaca ili grupe ljudi koji svojim destruktivnim ponašanjem ne uklapaju u društvene norme i zakone, te vandalizuju svoju okolinu.
Postoji nekoliko teorija o poreklu reči huliganizma. Kompaktni Oksfordski engleski rečnik navodi da ta reč vodi poreklo od prezimena fiktivnog izgrednika irske porodice u pesmi Music Hall of 1890s Clarence Rock, u svojoj knjizi iz 1899, Hooligans Nights. U toj knjizi autor tvrdi da je reč došla od čoveka po imenu Patrika Holihana (Patrick Hoolihan ili Huligana), koji se navodi da je bio irski izbacivač i lopov koji je živeo u Londonu. Prva upotreba ovog termina je bila nepoznata, ali reč se prvi put pojavila u štampi u Londonu u policiskim i sudskim izveštajima iz 1894. godine, koji su se odnosili na ime bande mladića u Lambeth području grada Londona (The Hooligan boys), a kasnije - The O Hooligan boys.
U avgustu 1898 u Lambeth je ubistvo počinio pripadnik te bande i je zatim skrenuo pažnju na reči koje je odmah popularisao štampani Londonski list Daily Graphic, koji je u članku 22. avgusta 1898, pisao o "lavini brutalnosti, pod imenom "huliganstvo" ... koja je bacila takvu ciljna klevetu o socijalnoj evidenciji u južnom Londonu". U početku je jedini kriterium za definisanje i tumačenje huliganstva bila strukturirana priroda nasilja, čiji su učesnici od pedesetih godina prošloga veka u sve većoj meri bile organizirane bande mladih ljudi. No s obzirom na to da se fudbalska publika menjala i barem donekle bila sklona organizovanju u razne grupe, činilo se logičnim da protagonisti nasilja budu upravo te razne grupe.
Ako postoji jedan određeni oblik nasilja koji se obično povezuje sa sportom ili barem navijačima, to je huliganstvo. Moglo bi se reći da je u svakodnevnoj komunikaciji huliganstvo jedini prepoznatljiv oblik nasilja, zanemarimo li nasilje među samim sportistima bilo na terenu ili zbog prekomernih napora. To fokusiranje na huliganstvo verovatno je odraz medijskog preuveličavanja određenih nasilnih događaja ili možada stav većine ljudi da je huliganstvo nemoguće izmiriti sa tradicionalnim, slavljeničkim aspektom sporta.
Ipak, spomenuta opažanja o uzrocima pojave huliganstva u određenoj su meri problematična jer ostavljaju dojam "naturalizovanja" i "sociologiziranja" navijačkoga nasilja pozivajući na ograničeno, ako ne i karikirano, tumačenje tog fenomena na pomalo socijalno deterministički način koji odbacuje mogućnost drugih uzroka, poput faktora koji imaju veze s igrom, frustracijom ili nerazumnošću učesnika u izgredu.
Paralelno s turobnom slikom o pojedincima lošega društvenoga položaja, nedovoljno uključenima u društvo ili onima koji pripadaju najnižim društvenim slojevima, antropološka i sociološka istraživanja nekih socilologa temelje se na na terenskim opažanjima i informacijama o huliganstvu dobijenima od samih huligana, oslikavaju i istančaniju društvenu stvarnost i upozoravaju na niz sličnosti u različitim zemljama gde su istraživanja bila sprovedena.
